Zeist Vertelt met maaltijd 2019
Gisterenavond zo genoten van het eten, de bezoekers en de vertellers op het eerste lustrum van het Vertelcafé.
Eerst werden we getrakteerd op een heerlijk driegangen menu en tussen de gangen door vertelde Esther de Jong ons over haar liefde voor zoetigheid als kind en hoe haar moeder ervoor zorgde dat ze zout ging waarderen op haar eitje, omdat het zo hoorde!
Vervolgens illustreerde zij met het verhaal over Tita wat smaken met mensen kunnen doen. Het blijkt dat er een directe lijn is tussen je smaakpapillen, je hersenen en je hittecentrum. Wat kreeg ik het warm van de verhalen over Tita’s kookkunsten en haar onmogelijke liefde voor haar buurjongen.
Na het verrukkelijke eten en de gezelligheid met mijn buren aan tafel, werden de tafels weggehaald en gingen we in theateropstelling zitten. Nieuwe buren kreeg ik, waarmee ik eerst ervaringen uitwisselden over hoe we dingen vieren. We waren immers op het feestje van het Vertelcafe. Daarna stonden de vertellers op het programma.
De eerste verteller, Floris Bral, raakte me echt met de manier waarop hij zijn creativiteit een plaats aan het geven is in zijn en ons leven en het inzicht dat hij gaf hoe het borrelt in zijn hoofd. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg!
De tweede verteller, Marcel Leenders, maakte me nog eens duidelijk hoe belangrijk een mooie leefomgeving is en hoe we daar, door echt te kijken, meer van kunnen genieten en hoe we ook zelf kunnen en moeten blijven bijdragen aan onze mooie wereld.
De derde vertelster voor de pauze, Nineke Verhoofstad, bracht eerst een voor mij nieuwe vorm van expressie: spoken word. Ik vond het mooi, maar het verhaal dat ze erna vertelde bracht mij zelf in een klein hoekje in de keuken en badkamer die ze beschreef, waar ik de liefdesdans kon gadeslaan. Wat een talent!
Na de pauze werden we getrakteerd op Wit zeil/de sneeuwgans door Mirjam Mare. Het zou drie kwartier duren en ik dacht van tevoren: ga ik dat wel volhouden? Maar dat bleek een geheel overbodige gedachte.Zoals deze zeer ervaren vertelster ons meenam in het verhaal, was het net alsof ik naar een film in mijn hoofd zat te kijken. Ik voelde de wind en kou en de emoties kwamen als golven door me heen.
Dat het helaas geen happy end had raakte me diep, maar inspireert ook weer tot vervolgverhalen en vragen. Wat is er verder van Lena geworden? Heeft ze het geluk nog gevonden. En hoe oud worden sneeuwuilen eigenlijk?
De avond werd prachtig omlijst door Esther Kornalijnslijper die met haar mooie stem ons (54 personen) meenam in het verhaal van dit eerste lustrum.
Joeki Brons
Foto's: Pien van den Bosch
